ساقی من خیزد بی گفت من

آرد آن باده وافر ثمن

حاجت نبود که بگویم بیار

بشنود آواز دلم بی دهن

هست تقاضاگر او لطف او

و آن کرم بی حد و خلق حسن

ماه برآید تو مگویش برآ

بر تو زند نور مگویش بزن

ای به گه بزم بهین عیش و نوش

وی به گه رزم مهین صف شکن

از پی هر گمره نیکو دلیل

وز پی محبوس چه ای خوش رسن

عالم همچون شب و تو همچو ماه

تو مثل شمعی و جان ها لگن

جان مثل ذره بود بی قرار

با تو شود ساکن نعم السکن